Sneeuwstorm dus "onsen again"

Vandaag was ik van plan om naar Tokio te gaan vanuit Nikko. Daarvor moet ik met een boemeltreintje naar Utsunomiya en vanuit daar naar Tokio met de shinkansen (hogesnelheidstrein/bullettrain). In de hotelkamers hier is het binnen net zo koud als buiten, minus de sneeuw en de wind. Ik zet dus zo'n anderhalf tot twee uur van tevoren de kachel/airco in mijn kamer aan, zodat het warm is als ik echt uit bed moet. Vanochtend dus ook.

Toen ik echter wakker werd van de "je-moet-nu-opstaan-wekker" (in tegenstelling tot de "zet-de-verwarming-aan-wekker") om de eerste trein te nemen, was het nog steeds steenkoud. Ik bleef nog even liggen in de hoop dat het snel zou veranderen. Na de snooze-knop een paar keer ingedrukt te hebben besloot ik dat het dat maar tijd werd om echt op te staan. Ik voelde nog even aan de lucht die uit de airco kwam. Die was niet veel warmer dan de omgevingslucht. Blijkbaar was het buiten zo koud dat de airco er niet tegenop kan verwarmen.

Snel al mijn koude kleren aan en weg. Buiten sneeuwde het en het waaide. Alle bij leken mee te vallen, tot ik glijdend de hele weg over geblazen werd. Ik had mijn sjaal als een soort ninjamasker over mijn hoofd gebonden, maar de wind was nog steeds te koud en krachtig. Ik kwam aan bij het station. Ik zou de tweede trein kunnen halen naar Tokio. Als die had gereden. Er was een ongeluk gebeurd met de eerste (waar ik dus in zou zitten als ik niet zo'n koukleum was).

Ik werd naar een bus geleid. Er viel een dikke tak vlak naast mijn begeleider toen we op de bus stonden te wachten. Het zicht was nu ongeveer een meter of twee en ik begon me af te vragen of dit wel zo'n goed idee was. Er kwamen twee schoolmeisjes ook op de bus wachten. Beide in een kort rokje. Ik had echter geen rokje aan en mijn benen vroren er ook al bijna af. Je zou kunnen zeggen, misschien had je dan ook iets aan moeten doen. Helaas, ik had gewoon een broek aan. Ze leken meer bezorgd om hun rokje dat steeds omhoog waaide dan de ijs-klompen die voor hun (daikon-ashi) benen door moesten gaan. Respect!

De bus kwam 30 minuten te laat aan en iedereen stapte snel in. Binnen was het warm, buiten klonk het geluid van sneeuwkettingen om de wielen van de bus. Na zo'n 20 minuten stonden we stil. Er was een grote boom omgewaaid en blokkerde de weg. Na lang wachten en omrijden ben ik uiteindelijk pas om 12:00 op Utsunomiya aangekomen. Hmmm, hoe kom ik vanavond terug als er geen treinen rijden. Ik vroeg het (na 40 minuten in de rij te hebben gestaan) bij de ticketoffice.

Een tip voor iedereen die nog naar Japan wil gaan: Vraag nooit om advies bij de JR-mensen. Ik had mijn situatie uitgelegd en vroeg haar of ze dacht dat ik nog wel naar Nikko zou kunnen terugkeren als ik nu naar Tokio zou gaan. Het meisje werd heel zenuwachtig. "Wanneer wilt u terug zijn? De laatste trein is zo en zo laat Uh Uh hmmm tja". Ik besloot dat ik nu maar terug ging naar Nikko om niet de kans zou lopen vanavond op Utsunomiya vast komen te zitten. Dan maar kaartjes voor morgen naar Kyoto reserveren. Ineens werd ze weer rustig. Knopjes indrukken zoals altijd, is toch veel fijner dan adviseren.

Goed na veel gedoe terug in Nikko om een uurtje of twee a half drie. Ik besloot maar naar het onsen te gaan zoals gisteren. Het was nu opeens mooi weer en de zon scheen. (Zo'n weeromslag kan blijkbaar makkelijk gebeuren in de bergen.) Op de weg daarheen kwam ik twee Aussi's tegen uit het hotel. Ik had gisteren al even met ze gepraat en ze gingen ook naar hetzelfde onsen. Bij de onsen aangekomen kwamen we nog twee andere Aussi's tegen uit het hotel, vandaag wordt blijkbaar een gaijin-onsen-extravaganza. Het buitenbad was dicht, dus even opstaan om in de sneeuw en wind af te koelen was er niet bij. Zo constant in de warmte vond ik het lastig om lang uit te houden. Er was geen ontsnappen aan de hitte. Na een uurtje was ik wel weer gewend en na een uutje of twee was ik het zat en ging me weer aankleden.

In de lounge nog even een beetje "chillen" met de vier Aussi's en meteen afgesproken om vanavond Okonomiyaki te gaan eten met twee. Ik ben nu weer even terug in het hotel/inn om deze post te schrijven. Om een uurtje of 7 gaan we weg. Tot slot nog op verzoek een foto van mij in de onsen....